Oglądając, pomyślałam, że to sympatyczna komedia w "starym" stylu - kontrast rodzina z miasta i rodzina ze wsi (tu typowe gagi), i jeszcze gorąca "babcia", młoda para, pierwsze kłótnie itd.; przerysowana, ale jeszcze nie tak wulgarna jak wiele współczesnych amerykańskich komedii. No i fabuła przewidywalna...

A jednak mi się spodobał - poczułam w nim psychologiczną głębię. I może nie podsumowałabym jej jak inny widz, że rodzina jest ważna, jaka by nie była, bo w tym filmie wszyscy się jednak kochali i mieli dobre intencje (chociaż czasem zachowywali się samolubnie, ale co w tym dziwnego?;). Mój morał: jesteśmy tacy, jacy jesteśmy, i nie musimy się zmieniać, nawet jeśli komuś się to nie podoba - nawet jeśli jesteśmy sztywni albo "żenujący", nieśmiali, głośni czy autorytarni. Jeśli ktoś nas kocha, zaakceptuje to. A może to my zaakceptujemy tę osobę, wiedząc, że ona nas kocha (tak, to możliwe, ale zaakceptować a polubić i chcieć spędzać razem czas to dwie różne sprawy). Trochę utopia... ale chciałabym, abyśmy mogli w życiu zaznawać takich happyendów.